Winter, wijn en wandelen

Een paar dagen ontsnappen aan de dagelijkse sleur, even weg uit de grijze winterdagen. Eind januari bleek dé perfecte tijd voor een weekendje weg. Het meidentripje was al maanden geleden geboekt en ik was stiekem al half vergeten waar we nou eigenlijk naartoe zouden gaan. Des te leuker was het om gewoon de navigatie aan te zetten en te zien waar we zouden belanden.

Het huisje boekte we via Boshuisje, dus heel verrassend was het niet dat we bij aankomst een knusse chalet, verscholen tussen de naaldbomen, aantroffen. Een houten huisje dat perfect paste bij het winterse weer. Met een houtkachel én sauna kwamen wij de ijskoude dagen wel door. En daarbij, na weken lang tegen grijze wolken aankijken, hadden we dit weekend eindelijk zon. En niet zo’n beetje ook, de lucht was strak blauw.

De vrijdagavond begon met een van de dingen die onze vriendinnengroep samenbrengt; eten. We kennen elkaar namelijk via onze eigen kookclub, wellicht dat ik hier ooit wat meer over vertel. Maar als echte kaaskoppen, konden we niet anders dan de kaasfondue op tafel zetten. We gingen voor iets simpels, want na een autorit van drie uur, waren we allemaal behoorlijk afgetakeld. Met een rood wijntje erbij en op de achtergrond een heerlijke Winterse playlist zat de sfeer er goed in.

De rest van het weekend hadden we bewust weinig vooruit gepland. We wilden vooral even lekker tot rust komen, geen haast en al helemaal geen druk. Spontaan besloten we naar Durbuy te gaan, de kleinste stad van de wereld. Een schilderachtig plaatsje, al viel er buiten de charmante terrasjes om, niet veel te beleven, de meeste winkeltjes waren zelfs nog dicht op de vroege zaterdagochtend. Vanuit dit schattige stadje hebben we een mooie winterwandeling gemaakt. Met de grond knisperend onder onze voeten bliezen we wolkjes in de lucht, zelfs overdag vroor het nog. Na zo’n vijf kilometer wandelen door het heuvelachtige landschap trakteerde we onszelf op een heerlijke warme choco met versgebakken cinnamon rolls.

De middag kabbelde rustig voort, ieder ging even zijn eigen weg. Ik besloot lekker te ontprikkelen door mezelf onder een dekentje op de bank te nestelen. Terwijl een vriendin de houtkachel aanstookte, las ik verder in ‘Never Lie‘ van Freida McFadden. Thriller boeken blijven mijn favoriet, vooral tijdens de donkere maanden houd ik wel van een beetje mysterie.

In de avond gingen we los met een pubquiz en mijn mini-karaoke-set. Gelukkig was het huisje goed geïsoleerd want anders had de buitenwereld ook mee kunnen genieten van onze zangkunsten—die, hoe verder de avond vorderde, niet bepaald verbeterden. Op tafel uiteraard weer een goedgevulde borrelplank met een hele collectie kazen en in mijn hand een zoete Martini Bellini (sinds een paar weken is dit ineens echt mijn signature drink geworden).

Ook de zondag gingen we volledig onvoorbereid in. Waar ik normaal houd van vakanties die wat beter vooruit gepland zijn, genoot ik nu heel erg van de vrijheid. Ook fijn was dat ik de tweede nacht een stuk beter had geslapen dan de eerste. Zonder wekker, maar toch uitgeslapen, werd ik rond 9:00 wakker. Beneden lagen de afbakbroodjes al in de oven en stond het koffiezetapparaat al te pruttelen. Na het ontbijtje besloten we nog een wandeling te maken rondom het dorpje Hotton.

En toen zat ons winterse weekendje er alweer op. Ik moest mezelf nog even mentaal voorbereiden op de terugweg, want de vermoeidheid begon aardig toe te slaan. Daarnaast is autorijden zeer zeker niet mijn favoriete bezigheid en is dit weekend ook de eerste keer geweest dat ik zelf zo’n lange afstand heb gereden. Overwinning!

Dus na twee koppen koffie zette ik mijn schouders eronder en begonnen we aan de terugreis. Die veel soepeler verliep dan ik had verwacht. De drie uur vlogen voorbij en voor ik wist was ik weer thuis. Na een warme ‘welkom thuis’ knuffel van zowel mijn vriend als de kat, kroop ik mijn eigen bedje weer in. Moe en voldaan, ik heb er echt van genoten.