16 maart 2020, mijn verjaardag. Maar ook een dag die ik, en velen met mij, waarschijnlijk nooit meer vergeten. De wereld viel even stil, en mijn leven ook. Wat volgde, waren twee lange, eenzame jaren. Ik verloor bijna al mijn vriendinnen, bracht dagen achter elkaar binnen door, liep stage zonder ooit een voet op locatie gezet te hebben en studeerde uiteindelijk online af. Corona was een rare tijd. Maar 2022 bracht verandering, eindelijk licht aan het einde van een lange, donkere tunnel. Eind 2021 besloot ik dat het genoeg was. De stilte, de eenzaamheid, het eindeloze thuis zitten… ik was klaar om weer te gaan leven. Klaar voor nieuwe vriendschappen, de soort waarbij je altijd bij elkaar terecht kunt. Waarmee je uren kunt bijkletsen over van alles en niets, of aan wie je midden in de nacht eindeloze spraakmemo’s stuurt, gewoon omdat je je hart even moet luchten. Vriendinnen bij wie ik mezelf kan zijn. Dus ik nam een sprong in het diepe en installeerde Bumble. Niet om te daten, maar voor de functie Bumble BFF. Je chat, je spreekt wat af en kijkt of het klikt. Eigenlijk gewoon daten dus, maar dan voor vriendschappen. En dat was af en toe heel spannend, en af en toe zelfs een tikkeltje ongemakkelijk. Het ging ook niet altijd goed, soms klikte het, soms bleef het bij eenmalig afspreken. En dan moest ik achteraf eerlijk zeggen als het niets werd. Dat was lastig en ik voelde me altijd weer schuldig. Maar tussen al die ontmoetingen zat toch iemand bij wie het meteen goed voelde. Maar helaas, de winter bracht opnieuw lockdowns, en zo bleef onze eerste “date” uit tot op een zomerse dag in mei. Spontaan nam ze een vriendin mee en waar we eigenlijk alleen een drankje zouden zijn, besloten we er ook nog een etentje achteraan te plakken. Tot laat in de avond hebben we aan een stuk door gekletst. Over onszelf, onze hobby’s en ja hoor: De kookclub. Daar in die sushi-tent begon het balletje te rollen. Ze vertelden hoe ze dit al zo lang wilden, maar niet echt de juiste mensen konden vinden. Online waren kookclubs genoeg, maar eigenlijk alleen voor oudere dames. Dus waarom dan niet zelf iets beginnen? Van het een kwam het ander, en binnen een week hadden we zes meiden bij elkaar. Een gezellig clubje van zes compleet verschillende meiden, maar wel met één gezamenlijke hobby: koken. Op een warme zomeravond in juli kwamen we voor het eerst samen. Spannend, zo’n tafel vol vreemden. Maar de ongemakkelijkheid was er snel genoeg vanaf, de avond vloog voorbij. Er werd veel gelachen en we wisselde zelfs de eerste kook-thema’s uit. We deelden ideeën, van onze eigen kookclub-instagram-pagina tot recepten en de eerste data’s werden geprikt. Dit ging echt gebeuren, een groepje meiden met wie we elke maand samenkomen voor een gezellige avond samen eten. Het voelde goed, ik hoorde eindelijk ergens bij. Nu zijn we bijna drie jaar verder en de kookclub is er nog steeds. Elke maand weer een nieuw diner (of soms een lunch), een nieuw thema, nieuwe smaken en nieuwe verhalen. Ik denk dat de teller al wel op twintig dinertjes staat ondertussen. Gerechten die niet altijd even goed lukten of thema’s die vooral een gekke avond opleverde in plaats van een culinair hoogstandje. Maar elke maand kijk ik er weer naar uit. Maar belangrijker nog: we werden vriendinnen. Niet alleen tijdens het koken, maar in alles. We zien elkaar nu bijna wekelijks voor picknicks, knutselmiddagen, filmavonden, spontane uitjes naar het tuincentrum of een winterse boswandeling. Afgelopen januari was zelfs ons eerste weekendje weg samen. En weet je? Ik ben best trots op mezelf. Trots dat ik in 2021 die sprong heb gewaagd, hoe ongemakkelijk en kwetsbaar het ook voelde. Je zet jezelf toch online met het label: ‘ik heb geen vrienden’. Het idee om online vriendschappen te zoeken leek zo onnatuurlijk, maar uiteindelijk zaten we allemaal in hetzelfde schuitje. En zo is mijn leven écht compleet veranderd en ben ik een groep vriendinnen én kookclub rijker! PS: Ik begon deze blogpost met het idee om inhoudelijk te vertellen over de kookclub maar ik ben een beetje afgedwaald… In een volgende post zal ik jullie écht meer vertellen over onze dinertjes, thema’s en (soms bijzondere) kookkunsten.

Het is ondertussen al meer dan een jaar geleden dat mijn dagen gevuld waren met het afstruinen van Marktplaats en Facebook Marketplace. Urenlang, soms tot diep in de nacht, scrolde ik door de eindeloze advertenties. Op zoek naar… Alles? Toen mijn vriend en ik eind december 2023 te horen kregen dat ons bod was geaccepteerd, kwamen we ineens in een soort stroomversnelling terecht. Plotseling hadden we nog maar een paar maanden om een leeg huis om te toveren tot een thuis. En dat terwijl we allebei nog bij onze ouders woonden, met niet veel meer dan een bureau, een boekenkast en een twijfelaar. Natuurlijk, we hadden de makkelijke weg kunnen kiezen. Een dagje meubelboulevard, een lijstje afwerken, en klaar is kees. De Ikea heeft tenslotte alles wat je nodig hebt. Maar dat voelde niet als ons. We zochten naar warme meubels met karakter en een verhaal. Geen dertien-in-een-dozijn interieur, maar een verzameling van unieke stukken die, als we dat willen, een leven lang mee gaan. En zo begon de zoektocht naar deze tweedehands schatten. In mijn hoofd zag ik de sfeer al voor me: warm, knus, een beetje artistiek en vooral níét te modern. Maar tweedehands winkelen laat zich niet afdwingen. Je kunt zoeken, hopen, wachten maar uiteindelijk draait het toch om toeval. Juist op die onverwachte momenten, vind je de mooiste dingen. Uren scrollen, lange ritten met de aanhanger, heel veel sjouwen, puzzelen om alles in de auto te krijgen… het heeft behoorlijk wat tijd gekost. Maar het is niet voor niets geweest. Ons huis is gevuld met meubels die stuk voor stuk een eigen verhaal vertellen. Stoelen, kasten en decoraties die allemaal ouder zijn dan ik en dus met trots de stempel Vintage mogen dragen. En daarbij was het ook een groot voordeel voor de portemonnee, want een huis kopen in deze tijd is al duur genoeg… Dus hier zijn ze, een paar van mijn favoriete tweedehands vondsten. Stukken waar ik, zelfs een jaar later, nog steeds met een glimlach naar thuiskom. 2 eikenhouten buffetkasten – €300 Deze kasten waren een typisch geval van liefde op het eerste gezicht.De Facebook-advertentie stond nog geen uur online toen ik, zonder een seconde te twijfelen, een berichtje stuurde. Alles klopte. De kleur, de vorm, het formaat. Alsof ze rechtstreeks uit mijn Pinterest-bord waren gewandeld. Ik had nooit verwacht om twee van deze kasten, precies wat ik zocht, toevallig tegen te komen. Ze hebben al een lange geschiedenis achter zich. Ooit stonden ze in het huis van de ouders van de vorige eigenaren, en inmiddels waren ook zij alweer met pensioen. Na een beetje research blijkt het oorspronkelijke, diep donkerbruine hout vooral populair te zijn geweest in de late 19e en vroege 20e eeuw. Ook de verbindingen lijken handgemaakt, zonder zichtbare schroeven of spijkers. Grote kans dat ze dus gemaakt zijn tussen 1900 en 1930. In de tussentijd hebben ze wel een likje verf gekregen, sommige vinden het misschien zonde, maar ik niet, deze zachte groentint past geweldig in ons huis. 2 fauteuils – €7,50 Nog vóór december 2023 hadden we deze twee stoelen al eens gespot in de kringloop. Destijds vroegen ze er €35 per stuk voor, maar zonder eigen huis had het weinig zin om ze mee te nemen. Toch lieten ze me niet los. Deze perfecte stoelen om ’s avonds in te verdwijnen met een goed boek en lekker kopje thee. Echte opa en oma stoelen. Toen we later dat jaar daadwerkelijk op zoek gingen naar stoelen voor deze lege plek, kwamen we dan ook niks tegen dat ook maar in de buurt kwam van deze fauteuils. Toen ik per toeval weer in dezelfde kringloop liep had ik dan ook nooit gedacht dat ik daar, buiten in de schuur van de kringloop deze stoelen weer zou aantreffen. Weggestopt in een donker hoekje, bijna klaar om naar de stort te gaan, afgeprijsd naar €7,50 per stuk, een laatste schreeuw om gekocht te worden. Dat ze nog niet verkocht waren verbaasde me aan de ene kant ook niet. De stoelen zijn zó specifiek, niet helemaal de stijl van nu en met de print zeker niet passend voor elk interieur. Maar in ons huis passen ze perfect. En toen we ze een week later gingen ophalen met de aanhanger, bleek je op alle meubels nog eens extra 50% korting te krijgen. €3,25 per stoel dus. Bizar. (Oh, en het kastje dat tussen deze stoelen instaat komt ook van de kringloop! Die was ook slechts €10). TV-meubel en salontafel – €175 Deze set komt van Marktplaats en ik ben hier echt ontzettend lang naar op zoek geweest. In mijn hoofd had ik al lang een beeld van hoe ik de zithoek wilde. Comfortabel en warm, met genoeg opbergruimte. Zie dat maar eens te vinden… Uiteindelijk kwam ik deze set tegen. Massief hout, tijdloos en stevig, met een flink gewicht maar dus wel kwalitatief. Twee kleine obstakels: we moesten een behoorlijke reis afleggen om ze op te halen en ze hadden wel een lichte opknapbeurt nodig. Het wit was door de jaren heen behoorlijk vergeeld en de houten bladen waren door de vele laagjes olie erg dof geworden. Dus brachten we heel wat avonden door met schoonmaakmiddel, schuurpapier en kwasten. Heel wat lagen verf moesten eraan geloven. En ook het houten eikenblad heeft een hele transformatie gehad. We hebben gelukkig een hele lieve opa die ons hierbij heeft geholpen. Het was een flinke klus, maar het helemaal waard. Naast deze meubels hebben we natuurlijk nog veel meer mooie items verzameld. Eigenlijk bestaat 90% van onze inrichting uit tweedehands parels. Wel hebben we na de verhuizing een stoomreiniger gehuurd bij de bouwmarkt zodat we alles goed konden schoonmaken en een frisse start konden maken. Maar wat was het een bijzonder gevoel om ons eigen plekje langzaam tot leven te zien komen. Met spullen die we zo zorgvuldig hadden verzameld en die we beide zo ontzettend mooi vinden. Bij mijn ouders had ik slechts één kamer om in te richten naar mijn smaak, maar ook

Als het weer het even toelaat ga ik het liefst op de fiets naar het werk. In de ochtend is het heerlijk wakker worden met die frisse wind in mijn gezicht, en in de avond is het fijn om de drukke werkdag van me af te laten glijden. In de auto raak ik toch sneller geïrriteerd: de trage tractor voor me, de eindeloze files, de brug die weer openstaat… Op de fiets heb ik daar geen last van. Alhoewel, als de brug open is moet ik ook met de fiets wachten. Maar met het zonnetje op mijn gezicht vind ik dat meestal niet zo erg. Toch geef ik toe dat het de afgelopen maanden niet altijd gemakkelijk was om de fiets te nemen. Ik moet toch net wat eerder mijn warme bedje verlaten, mezelf extra dik inpakken met lagen thermo-kleding om vervolgens alsnog als een ijsklontje aan te komen. Maar boven alles, het was pikkedonker… Alles waar ik normaal zo van geniet was er niet. Het rustgevende uitzicht van bomen, gras en de vele diertjes die ik onderweg passeer. Niks te zien. Maar vanochtend was het anders, alsof de lente nu écht om de hoek staat. Elke dag om 7:00 vertrek ik voor een tocht van 12 km (gelukkig op een elektrische fiets!). Het was zoals verwacht ijskoud (-4 graden), maar het was licht! In de stille en frisse ochtendgloren begon ik mijn maandagochtend héél goed vandaag. Ik was zo blij dat ik weer wat kon zien. En hoe ook, het uitzicht was prachtig met de opkomende zon zo boven de bevroren weilanden. Want dat is wel een voordeel van in the middle of nowhere wonen. We zijn omringt met bos, weiland, grazende koeien en balkende ezeltjes. De afgelopen winter was ik een beetje vergeten hoe fijn het fietsen eigenlijk is. Het voelde eigenlijk als een soort verplichting omdat ik anders mijn spiksplinternieuwe, dure fiets verwaarloosde. Maar in het licht van deze ochtend, besefte ik me dat het niet het fietsen was waar ik niks aan vond. Het was de duisternis… Het was gewoon zo saai. Dus mijn voornemen is om deze hele week de fiets te pakken en even goed te genieten van de zon die deze hele week gaat schijnen. Uiteraard nog wel met een dikke thermolegging, wanten en een muts maar dat neem ik met liefde voor lief. Het zijn de kleine dingen waar we als mens van moeten genieten. Ik ben de week in elk geval goed begonnen!

Een paar dagen ontsnappen aan de dagelijkse sleur, even weg uit de grijze winterdagen. Eind januari bleek dé perfecte tijd voor een weekendje weg. Het meidentripje was al maanden geleden geboekt en ik was stiekem al half vergeten waar we nou eigenlijk naartoe zouden gaan. Des te leuker was het om gewoon de navigatie aan te zetten en te zien waar we zouden belanden. Het huisje boekte we via Boshuisje, dus heel verrassend was het niet dat we bij aankomst een knusse chalet, verscholen tussen de naaldbomen, aantroffen. Een houten huisje dat perfect paste bij het winterse weer. Met een houtkachel én sauna kwamen wij de ijskoude dagen wel door. En daarbij, na weken lang tegen grijze wolken aankijken, hadden we dit weekend eindelijk zon. En niet zo’n beetje ook, de lucht was strak blauw. De vrijdagavond begon met een van de dingen die onze vriendinnengroep samenbrengt; eten. We kennen elkaar namelijk via onze eigen kookclub, wellicht dat ik hier ooit wat meer over vertel. Maar als echte kaaskoppen, konden we niet anders dan de kaasfondue op tafel zetten. We gingen voor iets simpels, want na een autorit van drie uur, waren we allemaal behoorlijk afgetakeld. Met een rood wijntje erbij en op de achtergrond een heerlijke Winterse playlist zat de sfeer er goed in. De rest van het weekend hadden we bewust weinig vooruit gepland. We wilden vooral even lekker tot rust komen, geen haast en al helemaal geen druk. Spontaan besloten we naar Durbuy te gaan, de kleinste stad van de wereld. Een schilderachtig plaatsje, al viel er buiten de charmante terrasjes om, niet veel te beleven, de meeste winkeltjes waren zelfs nog dicht op de vroege zaterdagochtend. Vanuit dit schattige stadje hebben we een mooie winterwandeling gemaakt. Met de grond knisperend onder onze voeten bliezen we wolkjes in de lucht, zelfs overdag vroor het nog. Na zo’n vijf kilometer wandelen door het heuvelachtige landschap trakteerde we onszelf op een heerlijke warme choco met versgebakken cinnamon rolls. De middag kabbelde rustig voort, ieder ging even zijn eigen weg. Ik besloot lekker te ontprikkelen door mezelf onder een dekentje op de bank te nestelen. Terwijl een vriendin de houtkachel aanstookte, las ik verder in ‘Never Lie‘ van Freida McFadden. Thriller boeken blijven mijn favoriet, vooral tijdens de donkere maanden houd ik wel van een beetje mysterie. In de avond gingen we los met een pubquiz en mijn mini-karaoke-set. Gelukkig was het huisje goed geïsoleerd want anders had de buitenwereld ook mee kunnen genieten van onze zangkunsten—die, hoe verder de avond vorderde, niet bepaald verbeterden. Op tafel uiteraard weer een goedgevulde borrelplank met een hele collectie kazen en in mijn hand een zoete Martini Bellini (sinds een paar weken is dit ineens echt mijn signature drink geworden). Ook de zondag gingen we volledig onvoorbereid in. Waar ik normaal houd van vakanties die wat beter vooruit gepland zijn, genoot ik nu heel erg van de vrijheid. Ook fijn was dat ik de tweede nacht een stuk beter had geslapen dan de eerste. Zonder wekker, maar toch uitgeslapen, werd ik rond 9:00 wakker. Beneden lagen de afbakbroodjes al in de oven en stond het koffiezetapparaat al te pruttelen. Na het ontbijtje besloten we nog een wandeling te maken rondom het dorpje Hotton. En toen zat ons winterse weekendje er alweer op. Ik moest mezelf nog even mentaal voorbereiden op de terugweg, want de vermoeidheid begon aardig toe te slaan. Daarnaast is autorijden zeer zeker niet mijn favoriete bezigheid en is dit weekend ook de eerste keer geweest dat ik zelf zo’n lange afstand heb gereden. Overwinning! Dus na twee koppen koffie zette ik mijn schouders eronder en begonnen we aan de terugreis. Die veel soepeler verliep dan ik had verwacht. De drie uur vlogen voorbij en voor ik wist was ik weer thuis. Na een warme ‘welkom thuis’ knuffel van zowel mijn vriend als de kat, kroop ik mijn eigen bedje weer in. Moe en voldaan, ik heb er echt van genoten.

Vroeger was het echt een ding, het doorgeven van je zuurdesem starter. Een soort familierecept dat (letterlijk) altijd in leven bleef, een verbinding tussen generaties. Gemaakt van een beetje meel en water waar je vervolgens ontelbaar veel broden mee kunt bakken. Zo cool! Tot een paar maanden geleden wist ik eigenlijk niets van zuurdesem moet ik je eerlijk bekennen. Ik denk dat ik niet eens wist dat dit bestond. Eigenlijk heel jammer dat dit soort eeuwenoude tradities verloren gaan. Maar logisch wel, het is immers veel makkelijker om een brood te kopen bij de supermarkt dan zelf aan de slag te gaan. Hetzelfde geldt overigens voor een heleboel producten, fast-fashion, fast-food, fast-tech… Als het maar snel is. Dus we doen een stapje terug, want voor zuurdesem heb je veel tijd, rust en geduld nodig. Nu scheelt het een hele hoop dat ik geen geduld nodig had om mijn starter tot leven te brengen. Net zoals vroeger, werd deze starter als een soort familierecept doorgegeven. Van een vriendin (die het op haar tijd ook weer van een vriendin had gekregen) heb ik een klein beetje starter mee mogen nemen en een soort spoedcursus zuurdesem gekregen. En zo was mijn eigen brood-bak-hobby geboren, inmiddels heb ik drie keer een brood gebakken. Poging twee al stukken beter dan de eerste en bij poging drie was er echt een mooi brood uitgekomen. Het is een kwestie van oefenen, uitproberen en ontdekken. En vooral niet teveel stressen, want je ziet wel waar het schip strandt. En uiteindelijk is het altijd lekkerder dan een supermarkt-brood. Ongeacht hoe het er ook uit ziet. Ik probeer het vol te houden om elk weekend een eigen brood te bakken. Op vrijdagavond maak ik het deeg, op zaterdagochtend in oven en dan kan ik er vervolgens twee dagen van eten! Echt ideaal! En daarbij heb je ook heel veel zogeheten zuurdesem-discard. Dat is een deel van je starter dat je als het ware steeds moet weggooien omdat je anders véél te veel krijgt. Maar ik heb al wel ontdekt dat je dit helemaal niet hoeft weg te gooien en dat je ook met de discard ontzettend lekkere dingen kunt maken. Zo heb ik al heel veel crackers gemaakt en zelfs geprobeerd om er cinnamon buns mee te maken. Wat een heerlijke hobby is het toch, letterlijk én figuurlijk. Wie had kunnen bedenken dat het bakken van een brood mij zoveel levenslessen zou leren? Het is de perfecte hobby om een stapje terug te doen. Om mijn haastige leven even op pauze te zetten, om langzamer te leven en ook om íetsjes minder perfectionistisch te zijn. Want nee, dit proces is verre van perfect. Chaos eerder, want de keuken is wel steeds weer een enorme bende…

New year, new me. Niet echt eigenlijk, ik ga gewoon lekker door zoals voorheen. Ik heb eigenlijk maar 1 goed voornemen en dat is iets waar ik in 2024 al mee begonnen was. Maar ik wil het in 2025 nog bewuster doorpakken: Minder haast, meer genieten. Mijn schouders zijn gespannen, ik voel me gestrest, alles moet snel, ik moet door, door naar het volgende, ik moet nog dit, ik moet nog dat. Ik moet helemaal niks. Soms voelt het alsof ik chronische haast heb, niet dat dat écht een ding is, maar zo voelt het wel. Ik heb altijd een miljoen taakjes in mijn hoofd. Honderden dingen om te doen, en het moet allemaal vandaag. 24 uur is te kort voor alles wat ik wil. Dus dat wil ik niet meer. Ik wil een rustiger leven, genieten van het moment en minder vooruit kijken. Ik ben hier en nu en dat is alles wat telt. Dus ik ga wat vaker inademen, uitademen en even stilstaan. Op oudjaarsavond, besloten mijn vriendinnen en ik om spontaan nog een visionboard in elkaar te knutselen. Hop, oude tijdschriften erbij, stickers, lijm, knutselschaartjes en een groot A3 vel. Om 23:50 was ik klaar, precies op tijd om 2025 vol goede moed te beginnen. Want in 2025 moet ik niks, heb ik nergens haast mee, maar zijn er wel dingen waar ik (meer en bewuster) van wil genieten. Ik wil genieten van de prachtige natuur. Van al het moois in onze tuin en van de prachtige bosrijke omgeving en natuurgebieden in de buurt. Maar ook van de mooie roodborstjes en koolmeesjes die op dit moment zo lekker genieten van het vogelvoer dan ik heb opgehangen. En van mijn eigen moestuin die ik in het voorjaar weer wil gaan aanleggen. Ik wil genieten van het lezen, (misschien toch stiekem wel een groter doel hier: schermtijd inleveren voor lezen). Want ik ben dol op boeken, maar doomscrollen blijft het toch steeds weer winnen. Dus we gaan meer genieten van de rust die ik ervaar als ik mezelf in mijn lees-stoel nestel met een warme kop thee en een spannende thriller. Ik ga genieten van alle lekkere en zoete koffietjes die ik thuis maak of drink in knusse caféetjes of gezellige terrasjes. Kleine, fijne momentjes. Ik wil genieten van alle baksels die ik ga maken. Al lukt het niet altijd en moet ik sommige dingen (lees: zuurdesem brood) nog even oefenen. De weg ernaartoe is mooi genoeg. Ik heb nu alweer zin in die heerlijke zelfgemaakte cinnamon-rolls, stroopwafel-cakejes en brownies. Ik ga genieten van alle heerlijke borrel-avondjes met familie en vrienden. Ik ga bewuster genieten van kleding. En dan vooral de mooie parels die ik al heb, maar ook van het rondsnuffelen in kringloopwinkels en op Vinted. Ik houd zo van die schattenjacht en het maken van nieuwe combinaties. Less is more, en beter voor de wereld. Ik ga genieten van al het creatiefs dat ik dit jaar mag gaan maken, of dat nu schilderen, kleien, tekenen of wat anders is. Ik ga genieten van mijn platenspeler en mijn favoriete plaatjes draaien. Ik ga genieten van alle liefde die ik mag ontvangen en mag geven. En de main-character in dit verhaal: ik ga genieten van onze superschattige kat Morris, die nu bijna 5 maanden bij ons woont! In 2025 ga ik genieten! ♥

6 januari, een nieuwe dag, een nieuwe week, een nieuw jaar. Tijd voor een frisse start. Al kijk ik op dit moment liever terug, dan vooruit. Grauw en regenachtig weer, weer aan het werk, vroeg opstaan, geen feestdagen meer, terug in de file en het normale ritme in… Na maanden van gezelligheid voelen januari en februari toch altijd een beetje als een leeg, zwart gat. Daarom blijf ik nu nog eventjes hangen in de fijne sferen van de -er maanden. Nog even wil ik vasthouden aan deze fijne tijd, nog even nagenieten. En dan kunnen we weer door. Want wat waren de afgelopen maanden fijn, ik heb zo intens genoten van de feestdagen dit jaar en de hele aanloop ernaartoe. De eerste kerst in ons eigen huisje, een échte nostalgische kerstsfeer, daar gingen we voor. Met rood en groen, schattige ornamenten en heel veel lichtjes. Het was zo ontzettend knus thuis, er is geen plek waar ik liever ben dan hier. Maar naast genieten van een warme kruidenthee op de bank, heb ik ook enorm veel leuke uitjes gehad, met heel veel lieve mensen om me heen. Ik denk niet dat ik ooit eerder zoveel leuke dingen achter elkaar heb gedaan als in de afgelopen maand. Het was druk, enorm druk. En hoewel ik normaal gesproken snel overprikkeld raak, haalde ik hier alleen maar energie uit. Uiteten, high-tea\’en, een dagje kerstshoppen in Oberhausen en ik ben op valreep zelfs nog naar de Winterefteling geweest. En toen was mijn kerstvakantie nog niet eens begonnen. Tijdens mijn vrije dagen hebben we nog flink wat geklust in huis zodat we de laatste grote klus ook eindelijk van onze to-do lijst konden afstrepen. Wat een opluchting, het huisje komt steeds een beetje verder af. En daarna lekker genoten van de kerst, met héél veel lekker eten. In het weekend erna zijn we nog met vrienden een weekend naar de kerstmarkt in Antwerpen geweest. Het blijft toch wel een van mijn favoriete steden, het is zo knus en gezellig. En natuurlijk al helemaal met alle lampjes, kerstkraampjes en de mierzoete glühwein. Kortom, the festive season was really festive dit jaar. Ik heb intens genoten, en ik hoop jullie ook ♥ Op naar 2025, als ik er klaar voor ben.

20 mei, een dag die voor mij een nieuw begin markeert. Een nieuw hoofdstuk begint vandaag. Het is de dag waar ik al jaren naar uitkijk, waar ik over (dag)droomde en waar ik al 100 verschillende Pinterest borden voor heb aangemaakt. 20 mei is de dag dat ik het huis uit ga. Dat ik na 24 ontzettend fijne jaren niet meer bij mijn ouders woon maar mijn eigen plekje mag gaan creëren. Maar dat hoeft gelukkig niet alleen, samen met mijn vriend trek ik in een prachtig jaren \’30 huis. Een huis bomvol karakter, prachtige hoekjes en heerlijk lichtinval. Een huis waar veel werk in heeft gezeten en wat ons nog heel veel werk zal gaan kosten. Maar het is het allemaal waard, want wie had ooit gedacht dat wij op 24 jarige leeftijd ons droomhuis zouden kunnen kopen? Een huis waar ik voorheen alleen maar van durfde te dromen is nu van ons. Een keuken waar ik duizenden taarten, cakes en koekjes in kan gaan bakken. Een tuin waarin ik de meest kleurrijke bloemen kan laten groeien, eigen groenten kan kweken en kan genieten van de zingende vogeltjes. Het is van ons en van ons alleen. Ons eigen plekje samen ♥ En ja, de nodige traantjes zijn gevallen tijdens het inpakken, de laatste keer slapen in wat altijd mijn fijnste slaapkamer is geweest en de afscheidsknuffel met mijn ouders. Want het is gek, waar ik voorheen altijd zei \’tot morgen\’, werd dat nu \’tot de volgende keer\’. Maar nu zijn we hier, nu sta ik op eigen benen en ga ik het leven zelf ontdekken. Een nieuw hoofdstuk. een frisse start, een nieuw begin. Ik ben er klaar voor.