Je weet wat je opgeeft, niet wat je ervoor terug krijgt

Voor mijn gevoel is het even geleden dat ik hier wat heb geschreven. De meeste verhalen en hersenspinsels van de afgelopen tijd zijn in mijn (niet digitale) dagboek beland. Mijn hoofd zat zo vol dat ik even geen plek had voor het onderhouden van mijn blog of andere hobby’s. Het voelt een beetje alsof de afgelopen weken niet zijn gebeurd, ik heb ze niet helemaal bewust meegemaakt. Ze zijn als een soort waas voorbij gegaan, een dichte mist hing om mij heen.

Mijn hoofd zat ergens anders, in mijn eigen wereld vol twijfels. Want ik stond op het punt om in het diepe te springen, een groot risico te nemen. Ondertussen is de knoop definitief doorgehakt en kan ik niet meer terug. Dat voelt als een enorme opluchting, maar tegelijk blijft de twijfel. Doe ik hier wel goed aan? Krijg ik geen spijt? Wat als…?

Afgelopen week heb ik mijn ontslag ingediend. Misschien is het overdreven maar ik vond dit zo eng om te doen. Al dagen had ik er buikpijn van. Ik wil niemand teleurstellen, ik wil niemand pijn doen. En ik wist dat ik dat wel zou doen met die paar simpele woorden. ‘Vanaf 1 juni treedt ik hier uit dienst’…

Au… Deze plek is altijd zo goed voor mij geweest. Ik kan hier mezelf zijn, ik heb een goede band met mijn collega’s en ik heb nog nooit zo’n fijne baas gehad als hier. Ik kan op fiets naar het werk, ik heb fijne werkuren en ze zijn heel flexibel. Ik zie er niet tegenop om naar het werk te gaan, ik raak niet overprikkeld of overwerkt. Ik mag werk doen voor de meest gave klanten (lees: Disney, Videoland en de Efteling bijvoorbeeld).

En dat geef ik zomaar, allemaal op? Jup…

Uiteraard is dit niet zomaar gegaan, als je mij een beetje kent weet je dat ik niks “zomaar” beslis. Daar gaan uren, dagen, weken van twijfelen overheen. Ik overdenk alles. En dat is dus precies wat ik de afgelopen weken ook heb gedaan. Vanaf het moment dat ik mijn eerste sollicitaties had tot aan het nemen van mijn ontslag ben ik nergens anders mee bezig geweest. Ik ging ermee naar bed en ik stond ermee op. Het ene moment was ik 100% zeker van mijn zaak, het andere moment absoluut niet. Ik heb er met zoveel mensen over gepraat, zoveel lijstjes en afwegingen gemaakt. Maar eigenlijk was het allang duidelijk. Ik had alleen dat laatste stukje bevestiging nodig om er zeker van te zijn dat ik geen enorme fout zou begaan. Je weet wat je opgeeft, niet wat je ervoor terug krijgt.

(Bovenstaande foto maakte ik toen ik net 10 minuten geleden had gehoord dat ik de baan had. Ik besloot even een rondje te gaan wandelen om mijn gedachte op een rijtje te krijgen. Zie je twijfel en het geluk tegelijkertijd in mijn ogen? Ik was zo overweldigd.)

Maar daar gaan we, over 8 weken veranderd mijn leven behoorlijk. Niet meer op de fiets naar werk, niet meer naar dit gezellige kantoortje. Maar naar een hele andere werkplek. Een plek vol nieuwe kansen, nieuwe ontwikkelmogelijkheden en nieuwe collega’s. Ik heb er zin in. Het voelt fijn om ergens een frisse start te kunnen maken, om even uit de dagelijkse sleur te stappen en wat nieuwe energie erin te gooien. Ik heb zin om weer nieuwe dingen te leren en er helemaal voor te gaan! Want dat is uiteindelijk wel de reden dat ik de overstap ga maken. Hier liep ik een beetje vast, er viel weinig meer te ontwikkelen of leren voor mij en dat vond ik zonde.

Voor nu ben ik ook vooral heel erg blij dat het hoge woord eruit is, dat inmiddels al mijn collega’s op de hoogte zijn van mijn vertrek. Ik hoef niet meer rond te lopen met een groot geheim en kan weer opgelucht ademhalen.

De rust is wedergekeerd… of in elk geval voor eventjes dan.